Wiosną ubiegłego roku miałam pilną potrzebę dokonania kosmetycznych napraw w niedawno zakupionym mieszkaniu. Ze względu na to, że powierzchnia mieszkalna miała być po prostu wynajmowana, ilość napraw była bardzo ograniczona. W ciągu tygodnia zaprosiłem i spotkałem się z dużą liczbą specjalistów. Każdy podawał różne kwoty i warunki, jednak żadna oferta mnie nie zadowoliła, więc zdecydowałem się na samodzielne wykonanie wszystkich napraw. Zdecydowano się zastosować najprostszą metodę. Połóż linoleum na podłodze. Pokryj ściany papierową tapetą. Zamów sufit podwieszany, bo jest piękny i bardzo szybki.
Wszystkie prace, z wyjątkiem tapetowania, wymagały zaangażowania dodatkowych osób. Linoleum trzeba było z kimś podnieść, a następnie rozłożyć po pokojach. Od razu zdecydowałem się powierzyć montaż sufitów podwieszanych profesjonalistom, więc pierwszą rzeczą, którą zrobiłem, było powieszenie tapety. Wbrew radom rzemieślników zdecydowano się nie tynkować ścian, a jedynie pokryć je gruntem głęboko penetrującym.
Kupiłem klej i tapetę, najprostsze to papier. Uzbroił się w szmaty, gąbki, nożyczki, wałki, wiadra, poziomicę i drabinę.Nie położyłem podłóg, ale położyłem na podłodze folię, na którą nałożyłem klej do tapety. Po zebraniu myśli i pozostawieniu za sobą wszelkich uprzedzeń co do możliwej porażki, zabrałem się do pracy. Proces tapetowania okazał się zaskakująco bardzo prosty, choć monotonny.
Powierzchnia mieszkania wynosi sto metrów kwadratowych. Jednocześnie wszystkie znajdujące się w nim pokoje mają w przybliżeniu taką samą powierzchnię. W sumie wykonanie trzech pokoi, kuchni i korytarza zajęło mi dziesięć dni ciągłej pracy. Wycięto siedemdziesiąt rolek tapet i przyklejono je do wstępnie zagruntowanych ścian. Oszczędności były ogromne. Kwota była dziesięciokrotnie niższa od żądanej przez najskromniejszych rzemieślników. W rezultacie różnicę tę przeznaczono na zakup linoleum i sufitów podwieszanych. Myślę, że nieźle.
