Czego będziesz potrzebować:
- lutowanie;
- tygiel z wygodną wylewką;
- palnik gazowy;
- szczypce zaciskowe;
- stalowy pręt
Proces gięcia rur miedzianych
Jeden koniec rurki należy zatkać poprzez chlapanie młotkiem lub ściskanie szczypcami. Następnie pobiera się tygiel i topi się w nim lut w takiej ilości, aby całkowicie wypełnić wewnętrzną wnękę rury na zakręcie. Można topić zwykłym palnikiem gazowym. Lut należy podgrzać powyżej jego temperatury topnienia, aby dłużej pozostawał płynny.
Roztopiony lut wlewa się do suchej rurki. Najprawdopodobniej będziesz musiał wlać kilka przejść.Dla wygody można wygiąć lejek wykonany z blachy z puszki, aby ułatwić wlewanie go do rury.
Po stwardnieniu cyny rurę można zgiąć. Odbywa się to wokół pręta o wymaganej średnicy. Rura po prostu spoczywa na niej i wygina się. Jeśli chcesz zgiąć się od samej krawędzi, możesz docisnąć go do pręta za pomocą zacisku ręcznego.
Po zakończeniu gięcia rurę odwraca się otwartym końcem do dołu i podgrzewa palnikiem. Kiedy się rozgrzeje, cały lut całkowicie spłynie z powrotem. Aby mieć pewność, że nic nie zostało w środku, rurkę można zważyć przed zgięciem i po spuszczeniu lutu. Jeśli waga okaże się taka sama, oznacza to, że stos lutowniczy jest kompletny.
Jeśli konieczne jest wykonanie bardzo skomplikowanego zagięcia, na przykład nawinięcia cewki, wówczas rura, nawet z lutem w środku, może pęknąć. Aby temu zapobiec, należy go najpierw wyżarzać. Aby to zrobić, nagrzewa się do czerwoności. W przypadku miedzi jest to +600 stopni Celsjusza. Gorącą rurę należy gwałtownie schłodzić w wodzie. Wyżarzanie dogodnie przeprowadza się w kuźni. Aby rura zmieściła się w niej, można ją ułożyć w zwiniętej cewce. Wyżarzona rura bardzo łatwo się wygina, a dzięki zawartemu w jej wnętrzu lutowi nie odkształca się. Aby później przywrócić sztywność wykonanej cewki, miedź jest ponownie podgrzewana, ale pozostawiana do ostygnięcia na powietrzu. Hartowanie nie jest konieczne, ponieważ wyżarzana rura miedziana z czasem sama stanie się twardsza.
