Pierwsza metoda polega na przecięciu wariatora i zwiększeniu maksymalnej prędkości hulajnogi o około 10 km/h. Nie jest to trudne do wdrożenia i na początku wszystko wydaje się iść dobrze.
Ale potem zaczynają się problemy, ponieważ rolki tracą przeciwcierną powłokę ze stałego smaru i próbują wyskoczyć przez wycięte otwory.
Ponadto, ze względu na dużą amplitudę ruchu rolek, plastikowe ślizgacze mogą pęknąć, a „pająk” zaczyna poruszać się po prowadnicach, zapewniając niebezpieczny kontakt metal-metal, co prowadzi do szybkiego zużycia prowadnic.
Pomimo względnej prostoty rozważanej metody i osiągnięcia pożądanego rezultatu - wzrostu prędkości, prowadzi to do intensywnego zużycia poszczególnych miejsc i części wariatora, więc nie zaleca się go używać.
W drugim przypadku możesz użyć sportowy wariator. Ta metoda również prowadzi do pożądanego rezultatu - zwiększenia prędkości hulajnogi o te same 10 km/h. Co więcej, jego wdrożenie nie wymaga przeróbek, regulacji ani zmian w konstrukcji wariatora.
Problem wydaje się pojawiać tutaj znikąd: węzły w otworze, w który wkładana jest tuleja, szybko się zużywają, prawdopodobnie ze względu na niskie właściwości mechaniczne metalu i powstaje niedopuszczalnie duży luz. Zatem ta metoda również nie jest wystarczająco obiecująca.
Bardziej poprawna modyfikacja wariatora bez samodzielnego cięcia
Trzecie podejście, związane ze zwiększeniem prędkości hulajnogi, ma wpływ tylko tuleja wariatora o średnicy wewnętrznej 14 mm, średnicy zewnętrznej 20 mm i standardowej wysokości 38 mm. Wystarczy obrócić tuleję na tokarce o tych samych średnicach, ale o wysokości zmniejszonej o 2,5 mm, czyli równej 35,5 mm.
Przy skracaniu rękawa uzyskuje się taki sam efekt jak podczas cięcia wariator, który podczas obrotu zbliża się do sprzęgła jednokierunkowego, a przy tej samej prędkości obrotowej silnika, w związku z przesuwaniem się paska na większy promień, zapewnia wzrost prędkości hulajnogi.
Skrócona tuleja pozwala początkowo zbliżyć wariator z pająkiem do sprzęgła jednokierunkowego, ale jednocześnie za pająkiem należy umieścić podkładki o całkowitej grubości równej skróceniu tulei, czyli 2,5 mm. W rezultacie prędkość wzrośnie, ponieważ pas przesunie się na większy promień.
Następnie wariator ze skróconą tuleją i podkładkami za pająkiem jest montowany w zwykły sposób. W efekcie prędkość wzrasta o te same 10 km/h. Ponadto ta metoda modernizacji wariatora pozwala silnikowi pracować przy prędkościach 45–50 km/h nie przy maksymalnej prędkości, ale przy 60–70% maksymalnej. Zmniejsza to hałas silnika i pomaga wydłużyć jego żywotność.
Trzeba tylko pamiętać, że przy montażu wariatora ze skróconą tuleją początkowo pojawiają się pewne niedogodności przy dokręcaniu nakrętki łączącej, ponieważpasek nie leży na tulei, ale jest umieszczony nieco wyżej i zdaje się przeszkadzać w jego skręceniu. Przy ruszaniu z przystanku występuje również niewielka utrata mocy, ponieważ pasek jest początkowo umieszczony na większym promieniu.
