Najczęściej pompa jest instalowana ze względu na łatwość montażu i konserwacji podczas pracy. Nie uwzględnia to miejsca montażu zbiornika wyrównawczego, chociaż jest to ważne dla niezawodnej i ekonomicznej pracy systemu grzewczego w prywatnym domu.
Argumenty za instalacją pompy powrotnej
Zwolennicy instalowania pompy na powrocie wymieniają następujące zalety:
- Ponieważ temperatura wody powrotnej jest niższa, żywotność pompy jest dłuższa.
- Wydajność jest wyższa, ponieważ moc pompy jest większa ze względu na zwiększoną gęstość wody.
- Prawdopodobieństwo wystąpienia kawitacji jest niskie.
Analiza i uzasadnienie wyboru miejsca zainstalowania pompy obiegowej
Pierwszy argument nie jest słuszny, ponieważ nowoczesne pompy są zaprojektowane na temperaturę płynu roboczego do 110 stopni Celsjusza, a w systemach grzewczych domów prywatnych nie przekracza ona 70 stopni Celsjusza.
Sprawność nie zmienia się przy różnicy temperatur zasilania i powrotu wynoszącej 20 stopni Celsjusza oraz przy wzroście gęstości wody zaledwie o 0,5%.
Tak, przy montażu pompy na powrocie tj.jest niższy, podlega większemu ciśnieniu hydrostatycznemu i zmniejsza się prawdopodobieństwo kawitacji. Ale w nowoczesnych systemach grzewczych ze stałym nadciśnieniem, przy właściwym wyborze pompy, kawitacja jest w zasadzie eliminowana.
Zwolennicy montażu pompy na linii zasilającej powołują się na producentów, którzy na schematach montażowych wskazują umiejscowienie pompy na linii zasilającej bez wyjaśnienia powodów.
Zauważyliśmy już, że lokalizacja pompy nie jest istotna. Ale w niektórych przypadkach staje się to bardzo ważne. Spójrzmy na poziomy obieg grzewczy, w którym ciśnienie wynosi 1 kg/cm2. Jeśli pompa zostanie wyłączona, ciśnienie w niej będzie wszędzie takie samo.
Włączenie pompy spowoduje zmianę wykresu ciśnienia: na wylocie wzrośnie (P2), na wlocie zmniejszy się (P1). Różnica (P2 - P1) to ciśnienie wytwarzane przez pompę w celu zorganizowania cyrkulacji w systemie.
W miejscu podłączenia zbiornika wyrównawczego ciśnienie nie zmienia się i pozostaje równe niezależnie od tego, czy pompa jest włączona, czy wyłączona. Punkt ten nazywany jest punktem stałego ciśnienia lub punktem neutralnym.
We wszystkich pozostałych punktach ciśnienie zmienia się podczas cyrkulacji wody. Zmniejsza się od P2 do stałego punktu ciśnienia ze względu na opór hydrauliczny, ale nadal utrzymuje się powyżej 1 kg/cm2. Poza punktem zerowym i do P1 będzie to mniej niż 1 kg/cm2.
Oznacza to, że w punkcie neutralnym ciśnienie wytwarzane przez pompę w układzie zmienia znak. Przed nim pompa wytwarza kompresję i pompuje wodę, za nią - podciśnienie i zasysa wodę.
Ponieważ odległość między naczyniem wyrównawczym a wlotem pompy jest niewielka, spadek ciśnienia w porównaniu z pierwotnym jest nieznaczny.
Jeśli zamienisz pompę i zbiornik, obraz się zmieni.Strefa wzrostu ciśnienia będzie znajdować się jedynie na niewielkim obszarze od wylotu pompy P2 do zbiornika. We wszystkich pozostałych obszarach będzie ono niższe od ciśnienia początkowego wynoszącego 1 kg/cm2.
Jeśli dom ma dwa piętra, to w odległych bateriach drugiego piętra, z powodu spadku ciśnienia w strefie ssania, uwolni się gaz. Gdy ciśnienie spadnie jeszcze niżej, powietrze zacznie być zasysane przez odpowietrznik i przyłącza.
Problemy te można wyeliminować, zwiększając całkowite ciśnienie w obwodzie, ale spowoduje to utratę wydajności zbiornika wyrównawczego. Drugi sposób to przeniesienie zbiornika tam, gdzie jest najniższe ciśnienie, czyli na ostatnie piętro, co wielu nie będzie lubić.
Dlatego najbardziej poprawne jest zainstalowanie pompy bezpośrednio za zbiornikiem wyrównawczym wzdłuż przepływu wody. Wtedy w całym systemie będzie panowało nadciśnienie w strefie tłoczenia, eliminując tworzenie się pary i wyciek powietrza z zewnątrz.
Konkluzja
Nie ma różnicy, gdzie zainstalować pompę - na zasilaniu czy na powrocie, ale jest różnica - przed lub za zbiornikiem wyrównawczym.
