Zapotrzebowanie na ulepszoną wersję zbiorników na paliwo było w tamtych latach niezwykle pilne, gdyż poprzednie zbiorniki często powodowały pożary. Paliwo magazynowano następnie w 200-litrowych zbiornikach i butelkowano w 20-litrowych puszkach z zakrętkami. Nie trzeba dodawać, że bezpieczeństwo przeciwpożarowe było bardzo niskie, nie mówiąc już o niedogodnościach związanych z ich użytkowaniem i transportem.
Jednocześnie dowództwo armii hitlerowskiej ogłosiło konkurs na stworzenie zasadniczo nowej koncepcji zbiorników na paliwo. A najlepsza okazała się znana nam klasyczna wersja prostokątna, opracowana przez grupę inżynierów pod przewodnictwem Grundfogela.Projekt okazał się na tyle udany, że już w 1939 roku, na początku wojny, Niemcy mieli w swoich magazynach tysiące takich wygodnych kanistrów. Po wojnie zaczęto je produkować na potrzeby sektora cywilnego, a wkrótce także na skalę międzynarodową.
Zalety:
- Prostokątny kształt umożliwiał nie tylko wygodne noszenie takiego pojemnika w dłoniach, ale także przemieszczanie go podczas transportu bez ryzyka przewrócenia się i samozapłonu;
- Brak wystających elementów poza kształt równoległościanu umożliwił skompletowanie takich pojemników w sposób możliwie racjonalny i w dużych ilościach;
- Wygodna pokrywa, otwieranie jest tak szybkie jak to możliwe w porównaniu do pokrywy gwintowanej;
- Obecność gumowej uszczelki na pokrywie, która nie wypada, nawet jeśli stanie się bezużyteczna.
Jeśli chodzi o uchwyty kanistra, zostały one zaprojektowane specjalnie z myślą o różnych możliwościach przenoszenia przez jedną lub kilka osób. Na przykład jedną ręką możesz chwycić uchwyty dwóch kanistrów jednocześnie. I tak jedna osoba może wynieść jednocześnie cztery puste kanistry. Natomiast gdy jest pełny, jeśli jest za ciężki, mogą go nieść dwie osoby, po jednej z każdej strony.
Tak właśnie jest w przypadku prostego i genialnego rozwiązania projektowego na lata!
