Sprawdzanie fundamentu.
Nawet jeśli wiesz na pewno, że powierzchnia jest bliska ideału, dodatkowa kontrola nie zaszkodzi. Sprawdź podłoże pod płytki korzystając z miarki tynkarskiej i poziomu budynku. Jeśli jesteś bardzo wybredny i wymagasz, aby Twoja praca była zgodna z GOST i SNiP, wówczas odchylenie od poziomu 1 mm na 1 m jest całkiem dopuszczalne. W podobny sposób ocenia się odstęp przy sprawdzaniu płaszczyzny za pomocą reguły.
Oczywiście wymagania mogą być jeszcze wyższe. Należy jednak pamiętać, że pragnienie glazurnika dotyczące najwyższej jakości najprawdopodobniej będzie ograniczone jakością płytek. I z reguły nie zawsze odpowiada tym samym standardom GOST. Na przykład drogie importowane płytki są często zakrzywione, jak śmigło. A próby odłożenia tych okazów na bok nie zawsze pomogą zachować nawet najprostsze tolerancje.
Rada:
Podłoże musi być nie tylko równe, ale także trwałe, wolne od kurzu i tłuszczu. Jeżeli istnieją wątpliwości co do wytrzymałości powierzchni, należy ją dokładnie zagruntować gruntem głęboko penetrującym.
Po upewnieniu się, że baza pod ułożenie płytek jest bliska ideału, można przystąpić bezpośrednio do samego montażu.
Obraz pierwszego rzędu.
Praca z kafelkami zwykle rozpoczyna się od narysowania rzędów. Możesz narysować nie tylko linię pierwszego rzędu, ale także linię prostopadłą do niego. I nie ma sensu rysować zbyt wielu linii, ponieważ prawie niemożliwe jest przewidzenie przebiegu szwów - ze względu na niedokładne wymiary samej płytki.
Przed narysowaniem linii należy pamiętać o kilku zasadach:
1. Rozpocznij montaż od najbardziej widocznego i dostępnego miejsca – głównie od wejścia do pomieszczenia;
2. Szczelina pomiędzy płytką a ścianą nie powinna przekraczać 15 mm, w przeciwnym razie nie zostanie przykryta cokołem;
3.Ściany niezwykle rzadko są idealnie równoległe i prostopadłe;
4. Wycinanie i wklejanie wąskich kawałków, zwłaszcza w kształcie „marchewki”, jest wyjątkowo niepożądane;
5. Jeżeli proponowany rysunek jest panelem, należy go umieścić w najbardziej widocznym miejscu - na środku pomieszczenia i na tej podstawie narysować linie.
Zwykle glazurnik stara się nie przecinać płytek pierwszego rzędu, co z reguły zależy od krzywizny ściany początkowej. Po zidentyfikowaniu takiej ściany powinieneś znaleźć w jej dolnej części wystające miejsca - zera. Odbywa się to za pomocą reguły.
To od tych zer należy odłożyć rozmiar kafelka, zaczynając rysować. Zwykle dodaj kolejne 5 mm, aby płytka dokładnie pasowała. Spowoduje to utworzenie kilku śladów na podłodze. Oczywiste jest, że nie wszystkie z nich znajdują się na tej samej linii prostej.Można jednak bez problemu wybrać coś pośrodku i jak najbliżej prostopadłości ściany poprzecznej. Pozostaje upewnić się, że szczelina w ścianie zostanie wszędzie przykryta cokołem. A teraz narysowany jest pierwszy rząd.
Rada:
Rozcieńczając klej do płytek, musisz zrozumieć, że będzie kilka partii i wszystkie powinny mieć tę samą konsystencję. Jeśli powierzchnia jest naprawdę wysokiej jakości, mieszaninę można rozcieńczyć - jak jogurt. Ważnym punktem jest brak braku mieszania.
Układanie pierwszego rzędu.
Zaczynając od wejścia, nie należy układać pierwszej płytki, aby nie przeszkadzała w chodzeniu. Wystarczy zaznaczyć to ołówkiem. A pod pozostałymi płytkami w rzędzie możesz nałożyć klej.
Rada:
Najwygodniej jest ostrożnie nałożyć klej pod określoną liczbę płytek. Im większy tym lepszy. Najważniejsze, że możesz dotrzeć do każdego z nich.
Po rzuceniu na podłogę kilku „ciastek” wyrównuje się je zwykłą szpatułką, a cały nadmiar usuwa się „grzebieniem”, czyli ząbkowaną szpatułką. Nawiasem mówiąc, wielkość tych goździków zależy od jakości podstawy i wielkości płytki. Najpopularniejszy „grzebień” ma zęby o średnicy 8 – 10 mm. Podczas nakładania kleju należy starać się nie zakrywać linii przynajmniej częściowo.
Rada:
Rozmiar zastosowanych krzyżyków zależy od jakości płytki. W przypadku płytek podłogowych średniej jakości zwykle stosuje się krzyżyki 3 mm.
Teraz możesz układać płytki. Należy to zrobić bez nacisku, natychmiast pozostawiając luki na krzyże. Po ułożeniu płytek na powierzchni podłogi za pomocą kleju należy wstawić krzyżyki dla płytek. Następnie pobiera się regułę tynku i nakłada na badaną płaszczyznę lica. W razie potrzeby niektóre płytki można lekko docisnąć lub podnieść.Ale niepożądane jest dodawanie znacznej ilości kleju, ponieważ z pewnością wpłynie to na niego w przyszłości. Lepiej przesunąć kilka płytek na problematyczny obszar.
Rada:
Aby lekko podnieść jeden róg płytki, należy lekko docisnąć drugi - przeciwny po przekątnej.
Po sprawdzeniu płaszczyzny lica ułożonych płytek należy upewnić się, że wszystkie płytki leżą wzdłuż linii. Aby to zrobić, wystarczy nałożyć linijkę tynkarską na koniec ułożonego rzędu płytek. Ponadto przydatne byłoby sprawdzenie zgodności samolotu z poziomem. I jest w porządku, jeśli powierzchnia podstawy jest trochę niepozioma. Gdyby tylko płytka była do niej ściśle równoległa.
Rada:
Aby sprawdzić równoległość płytek i podstawy, możesz użyć latarni. W tym celu odpowiedni jest kawałek płyty gipsowo-włóknowej, płyty gipsowo-kartonowej lub czegoś innego o grubości 9-10 mm. Tę lampę ostrzegawczą po prostu umieszcza się na powierzchni podstawy, a następnie bierze się pod uwagę regułę tynku.
Układanie części środkowej.
Po ułożeniu pierwszego rzędu płytek zaczynają instalować najbardziej obszerną i widoczną część powierzchni. Faktem jest, że każda płytka ceramiczna ma niedoskonałe wymiary. Nawet w tym samym opakowaniu kopie mogą różnić się rozmiarem. Oczywiście za pomocą krzyży ta wada jest nieco złagodzona. Jednak z reguły najczystszy i najpiękniejszy odcinek uzyskuje się właśnie w punkcie wyjścia. Obszar ten powinien znajdować się w widocznym miejscu. I lepiej przenieść wszystkie przesunięcia w kierunku niezauważalnych krawędzi.
Rada:
Krzyżyki do płytek są zazwyczaj cieńsze na końcu niż z przodu. Dzięki temu każdy krzyż ma dwa rozmiary robocze, co jest dużą pomocą przy regulacji przegubów.
Płytki podłogowe są często dość duże.Dlatego też, jeśli nałożysz klej pod dużą liczbę płytek, dostęp do nich będzie utrudniony. Jednak opanowanie sześciu utworów jest całkiem możliwe. A płytki klejone za jednym zamachem można bardzo wygodnie regulować i przesuwać w zależności od potrzeb. Ponadto po ułożeniu tak przyzwoitej części podłogi można od razu położyć obok niej tę samą. Pierwsza w tym przypadku nie będzie miała czasu na ustawienie, co oznacza, że w razie potrzeby dowolną płytkę można poprawić.
Rada:
Nie ma sensu sprawdzać płaskości każdej płytki, jej nierówności będą zakłócać obiektywną ocenę. Linię tynkarską możesz umieścić na powierzchni frontowej, gdy płytki ułożone są w prostokąt. Gdyby tylko nie mieli czasu się złapać. Wtedy możliwe będzie wyeliminowanie niedociągnięć.
Cięcie i układanie elementów.
Wielu glazurników pozostawia przycinanie do następnego dnia, aby zapewnić dokładne wyschnięcie płytek. Jednak podczas pracy z dobrze przygotowaną powierzchnią ułożenie głównej objętości zajmie bardzo mało czasu. Na przykład średniej wielkości kuchnię można rozłożyć w ciągu zaledwie kilku godzin. Pytanie brzmi: dlaczego nie przyciąć od razu?
Aby nie deptać świeżych płytek, przycinanie odbywa się jednocześnie z układaniem głównej objętości. Oczywiście w niektórych miejscach trzeba będzie zejść ze ścieżek, które po drodze również będą wyłożone płytkami.
Rada:
Często wzór szkliwa nie pozwala na wycinanie i obracanie elementów w dowolnej kolejności. Aby jednak uniknąć nadmiernego zużycia płytek, można znaleźć zupełnie niewidoczne miejsca, na przykład pod szafką kuchenną.
Właściwe cięcie płytek ceramicznych lub porcelanowych odbywa się przy użyciu różnych narzędzi i technologii:
• Szlifierka kątowa (szlifierka);
• Elektryczna maszyna do cięcia płytek;
• Ręczna maszyna do cięcia płytek;
• Metody egzotyczne (przecinarka do szkła, drut wolframowy, wyrzynarka z pilnikiem wolframowym).
Dla niedoświadczonego glazurnika prawdopodobnie najwygodniejsza będzie praca z elektryczną przecinarką do płytek. To prawda, że nie zawsze jest dostępny, ale gwarantowany jest pozytywny wynik jego użycia. Co więcej, wszystkie przycięte krawędzie z reguły są ukryte pod listwą przypodłogową.
Ale najłatwiej jest zdobyć zwykły mały młynek. A znalezienie kółek do cięcia płytek porcelanowych nie stanowi problemu. To prawda, że korzystanie z tego narzędzia wymaga pewnych umiejętności, ale możesz po prostu ćwiczyć.
Rada:
Problemy mogą pojawić się przy wycinaniu otworów np. pod piony grzewcze. Ale w rzeczywistości tę trudność można rozwiązać za pomocą zwykłych szczypiec lub małego klucza gazowego. Muszą tylko stopniowo odgryzać płytkę. Najważniejsze, aby nie próbować gryźć zbyt mocno, aby nie złamać go niepoprawnie.
Kawałki są z reguły sklejane bez problemów. Nawiasem mówiąc, często łatwiej jest nałożyć klej na element niż na powierzchnię bazową. Najważniejsze jest zwilżenie go wodą.
Po wyschnięciu wszystkich płytek należy spoinować spoiny płytek.
