Wiejska fabryka alkoholu

Chcę podzielić się częścią mojego doświadczenia. Hoduję pszczoły od pięciu lat i co roku zabieram swoją małą pasiekę na daczę 40 km od miasta. Wyjeżdżam pod koniec kwietnia, wracam w październiku, więc prawie pół roku spędzam na świeżym powietrzu ze swoimi zwierzakami. Dacza znajduje się na obrzeżach małej wioski, nie ma prądu ani wody, ale nie powoduje to żadnych szczególnych niedogodności, wręcz przeciwnie, cieszę się pięknem przyrody z dala od cywilizacji, a poza tym są tam wspaniałe miody łąkowe tam rośliny. Ale jest jeden problem, z którym borykają się wszyscy pszczelarze. Przez cały sezon, zwłaszcza wiosną, pojawiają się ramki miodu, których nie można pobrać ani zapisać dla pszczół na przyszłość. Są to ramki zaatakowane larwami mola woskowatego, zabrane z martwych rodzin i po prostu niespełniające norm, zawsze jest problem z ich sprzedażą. Postanowiłam więc wykorzystać ten miód z takich ramek do zrobienia domowego alkoholu, robię to w ten sposób. Z ramek wycinam plastry miodu, razem z miodem, pyłkiem, a nawet czerwiiem, do dużej emaliowanej patelni lub aluminiowej puszki, zalewam gorącą wodą i dobrze wyciskam rękoma zmiękczone plastry miodu.Wtedy też powstałe grudki wosku rozgniatam rękami i zostawiam w misce.Możesz je od razu wyjąć, ale wtedy będą słodkie od miodu i ciężko będzie je przechowywać jeśli się ich nie roztopi . Zrobienie zacieru z miodu w plastrach jest trudniejsze niż z czystego miodu czy cukru, gdyż trudno jest zachować proporcje wagowe i nie czuje się słodyczy. Ja tak robię, ważę plastry miodu z miodem, odejmuję masę wosku i na każdy kilogram stosunkowo czystego miodu dodaję 5 litrów wody, którą czerpię ze źródła. Kiedy cały miód rozpuści się w wodzie, przygotuj zakwas. Używam różnych rodzajów drożdży, suszonych do napojów lub prasowanych do wypieków, wolę te drugie, ale trzeba je przechowywać w lodówce, więc częściej używam suszonych. Na 20 litrów wody biorę 4 kg miodu, paczkę suszonych drożdży 70 gramów lub 400 prasowanych. Słodką wodę, którą mam, schładzam do 40 stopni, ponieważ cieplejsza woda może zabić drożdże, wlewam ją do nich w osobnej misce. Suchych nie trzeba mieszać, gdyż w przeciwnym razie powstaną grudki, natomiast sprasowane należy ugniatać rękoma. Teraz zakwas musi odstać około 30 minut, gdy pojawi się piana, wlewam go do zacieru i stawiam naczynia w ciepłym miejscu, wystarczy chronić go przed owadami i kurzem. Zacier dojrzewa zwykle w ciepłym miejscu nie dłużej niż 10 dni, jego gotowość sprawdzam po smaku, powinien stracić słodycz lub płonącą zapałką opuszczoną do poziomu płynu. Jeśli płomień zgaśnie, oznacza to, że wydziela się dwutlenek węgla, a produkt nie jest jeszcze gotowy, gdy się spali, można go destylować. Na tym etapie pojawia się trudność, ponieważ nie ma bieżącej wody. Próbowałem destylować za pomocą konwencjonalnej aparatury, stawiając miskę z wodą nad pojemnikiem z zacierem i pozwalając mu płynąć grawitacyjnie, ale okazało się to uciążliwe i bardzo niewygodne.Zastanawiałem się nad adaptacją pompy elektrycznej z akumulatora samochodowego lub ręcznej i innymi pomysłami, ale zdecydowałem się na projekt, który od dawna był używany na wsiach, ulepszając go nowoczesnymi materiałami.



Do wykonania tego urządzenia kupiłem wiadro ocynkowane o pojemności 15 litrów, mniejsze jest możliwe, ale wtedy trzeba będzie częściej wymieniać wodę. Kupiłem 2 metry rurki miedzianej o średnicy 8 mm w sklepie z artykułami wyposażenia gazowego do samochodów. Na odpowiednim cylindrze zwinąłem rurkę w pierścienie, pozostawiając proste końce, aby para mogła wejść, a kondensat wyjść, tworząc wężownicę.



W ściance wiadra, niedaleko dna, wywierciłem otwór na rurkę i włożyłem do niej dolny koniec cewki, a górny koniec zabezpieczyłem obejmą i dwiema śrubami. Aby uszczelnić wylot dolnego końca, można go zalutować, ale ja zrobiłem to prościej, pokryłem go spawaniem na zimno, myślałem, że to tymczasowe, ale używam go już drugi rok.



Sam aparat jest gotowy, teraz potrzebujemy kostki destylacyjnej i jej podłączenia do aparatu. Na kostkę najlepiej wziąć puszkę aluminiową, ale ja mam wszystkie pod miodem i nie mam żadnego wolnego. Musiałem być mądry. Wziąłem duży emaliowany rondel z pokrywką. Do pokrywy włożyłem złączkę z gwintem 1/2 cala i za pomocą dwóch nakrętek i uszczelki zabezpieczyłem. Uszczelka jest silikonowa, ponieważ gumy nie da się zamontować, po podgrzaniu przeniesie swój zapach na parę, co przeniesie jego zapach na produkt końcowy.



Teraz musimy uszczelnić pokrywkę, tutaj guma też nie jest odpowiednia. Możesz spróbować zrobić uszczelkę z silikonu, ale ja znowu zrobiłem to prościej, wypełniając wewnętrzne wgłębienie na pokrywce sztywnym ciastem z mąki i wody. Teraz musisz nacisnąć pokrywkę, wystarczy dowolny pręt, który pasuje do ucha pokrywki, jego końce i uchwyty patelni są połączone skręconym drutem, co wytworzy nacisk.Tutaj możesz użyć opasek śrubowych lub gumowych, ogólnie rzecz biorąc, pełna swoboda wyobraźni. Teraz czas podłączyć aparat i patelnię. Lepiej to zrobić za pomocą miecha gazowego, nie ma on w środku gumowego węża. Połączyłem go z kostką destylacyjną poprzez uszczelkę silikonową, a z aparatem poprzez złączkę, która ściśle przylega do rurki.

5.jpg

To cały projekt, minimalne koszty, łatwy w montażu i łatwy w obsłudze. Zacier wlewa się do kostki destylacyjnej, stawianej na ogniu kuchenki gazowej, gaz pochodzi z butli z propanem. Trzeba tylko wziąć pod uwagę, że zacier z miodem bardzo się pieni i może dostać się do cewki, więc wlewa się go do niepełnej kostki, można dodać trochę masła lub mleka, zapobiegnie to tworzeniu się piany. Urządzenie montuje się niżej niż sześcian, najlepiej z lekkim nachyleniem w kierunku rury odprowadzającej kondensat, tak aby w wężownicy nie utworzył się korek cieczowy. Na początku procesu gaz powinien być minimalny, do wiadra wlewa się wodę, najlepiej zimną, trzeba tylko poczekać, aż zacier się rozgrzeje, a jego opary zaczną się skraplać w cewce. Pierwsze wydanie bimbru zawiera wiele niezbyt dobrych zanieczyszczeń, które mają wyraźny zapach rozpuszczalnika, nazywane są głowami. Tę część należy wylać lub wykorzystać na potrzeby gospodarstwa domowego, jej ilość ustala się eksperymentalnie, odcinam około jednej dziesiątej. Następnie można zwiększyć ciśnienie gazu, proces będzie przebiegał szybciej. Stopniowo para w wężownicy podgrzewa wodę w wiadrze, zbiera się w górnych warstwach, spuszcza się kadzią i dodaje zimną. Wraz ze wzrostem temperatury z zacieru zaczynają parować ciężkie frakcje, w tym oleje fuzlowe, które nadają bimbru nieprzyjemny zapach, dlatego proces musi zostać zakończony w terminie.Określam ten moment paleniem bimbru, jeśli przestanie migać niebieskim płomieniem na papierze, to wystarczy. Ostatecznie z dziesięciu litrów zacieru otrzymuję około dwóch litrów bimbru o mocy około 50%. Chcę też powiedzieć, że lepiej destylować w chłodne dni, a jeśli w ciągu dnia jest gorąco, to zrób to wcześnie rano, wtedy będziesz musiał rzadziej zmieniać wodę w wiadrze. Powstały produkt jest w zasadzie gotowy do użycia, ale można go ulepszyć, oczywiście można go ponownie dobrze destylować, ale można też obejść się przez przepuszczenie go przez domowy filtr lub przez plastikową butelkę wypełnioną węgiel do grilla. Przyjemnego smaku i koloru można mu także nadać różnymi dodatkami, najłatwiej jest rozpuścić cukier w łyżce nad ogniem i dodać do gorącego napoju, nabierze szlachetnego, koniakowego koloru. Nalewki z ziół i jagód są dobre i pachnące. Używam kolekcji tymianku, dziurawca i oregano. Moje ulubione jagody to aronia i aronia. Tutaj każdy może znaleźć swoją ulubioną kompozycję, opcji jest wiele. Mam nadzieję, że moja rada przyda się nie tylko pszczelarzom, ale także zwykłym letniskom. Jeśli zastąpisz miód cukrem, każdy będzie mógł z niego korzystać. Życzę wszystkim udanego i przyjemnego przyszłego sezonu letniego.