Jeśli nie masz pod ręką elektrod o dużej średnicy ani drutu dodatkowego, a musisz zespawać duży otwór, możesz sobie poradzić z cienkimi elektrodami. Aby to zrobić, wystarczy zastosować dwa „sekrety”, które praktycznie nie komplikują procesu spawania, ale pomagają osiągnąć wymagany wynik.
Będzie potrzebował
- Cienkie elektrody otulone;
- Żelazny gwóźdź;
- spawarka;
- imadło stołowe;
- materiał spawalniczy;
- Bułgarski;
- młot i kowadło;
- drut wiązałkowy i szczypce.
Proces spawania z wykorzystaniem drugiej elektrody gołej
W przypadku pierwszej metody otuloną elektrodę zwijamy za pomocą masywnego metalowego pręta umieszczonego na grubej metalowej płycie.
W takim przypadku powłoka elektrody pęknie i oderwie się od drutu. Miejsca, w których powłoka nie została całkowicie usunięta, można przetrzeć naszym metalowym „wałkiem”.
Zaciskamy żelazny gwóźdź i „gołą” elektrodę w imadle stołowym i dwa lub trzy razy owijamy jeden koniec drutu wokół gwoździa.
Powstałą spiralę nawijamy na elektrodę otuloną i zaginając drut w różnych miejscach, upewniamy się, że jest on dociśnięty do elektrody otulonej.
Wkładamy końce obu elektrod do uchwytu (prąd przepływa przez obie elektrody) i zaczynamy zgrzewać koniec rury o odpowiednio dużej średnicy. Proces przebiega szybko i sprawnie, ponieważ metal z dwóch jednocześnie topiących się elektrod wystarczy do zespawania tak dużego otworu.
Jesteśmy o tym przekonani po zakończeniu spawania otworu na rurę i przeszlifowaniu miejsca spawania szlifierką.
Rezultatem była ciągła i szczelna „pokrywa”.
Druga wersja triku spawalniczego z wykorzystaniem drugiej „gołej” elektrody
W przypadku drugiej metody ostukamy elektrodę otuloną młotkiem o kowadełko i również uzyskujemy całkowite złuszczenie powłoki. Za pomocą małego kawałka drutu wiążącego przykręcamy górę „gołej” elektrody do elektrody otulonej tuż pod jej niepokrytym końcem stykowym.
Dzięki tej „konstrukcji” zespajemy końce dwóch rur ze szczeliną większą niż zwykle lub z otworem w rurze o średnicy kilkukrotnie większej niż średnica stosowanych przez nas elektrod.
Ponieważ prąd nie przepływa przez „gołą” elektrodę, ponieważ jest ona odizolowana od źródła prądu, jego metal topi się wolniej niż metal elektrody głównej, a proces przebiega w trybie optymalnym.
Jest to wyraźnie widoczne po oczyszczeniu szlifierką miejsc spawania: nie ma żadnych przebić, pęknięć, czy plam od żużla.
