Materiały:
- rura stalowa d72 mm na długości paleniska;
- gruba blacha na korek rurowy;
- kątownik stalowy lub opona;
- nakrętka i śruba M16;
- pręt stalowy d 6-10 mm.
Tworzenie wiecznego dziennika
Najpierw musisz przyciąć rurę na długość paleniska. Idealnie powinno być równe powszechnie używanemu drewnu opałowemu. Z grubej blachy wycięto 2 koła o średnicy d72 mm i przyspawano je do końców rury.
Aby zapobiec przewróceniu się kłody, do jej dna przyspawane są 2 nogi. Mogą być wykonane z narożnika, wzmocnienia lub opony.
W górnej części przedmiotu wierci się otwór za pomocą wiertła 16 mm. Nakrętka jest dokowana i przyspawana do niej. Rezultatem jest szyjka wypełniająca. Jako osłonę zastosowano śrubę M16.
Aby można było go przekręcić ręcznie, można do głowicy przyspawać kawałek pręta lub łączników.
Na górze kłody wykonuje się jeden rząd otworów wiertłem 2 mm. Krok wiercenia wynosi 4 cm, przez które następnie wydostanie się para.
Jak to działa
Wodę, najlepiej gorącą, wlewa się do kłody przez szyję. Zakręca się pokrywę śruby i urządzenie umieszcza się w palenisku wraz z drewnem opałowym. Po rozpaleniu kotła woda z wiecznego polana zaczyna parować, co ma wpływ na proces spalania.
Co za oszczędność
Aby ocenić skuteczność wiecznej kłody, możesz przeprowadzić eksperyment porównawczy, używając tej samej ilości drewna opałowego. Pierwszego dnia rozpalamy kocioł polanami, mierząc uzyskaną temperaturę i czas palenia, a drugiego dnia rozpalamy piec bez urządzenia. W moim przypadku przy wiecznej kłodzie spalanie w niemal tej samej temperaturze trwało o 15% dłużej. To oszczędność drewna opałowego, dzięki której zimą możesz zużyć znacznie mniej opału.
To urządzenie naprawdę działa, ale nie należy go stosować w piecach starego typu. Niespalona para wodna powoduje lepkość sadzy i prowadzi do kondensacji. Jeśli z kotła wychodzi prosty przewód kominowy, idealnym rozwiązaniem będzie wieczne drewno. W długim kominie z wieloma kanałami urządzenie będzie sprawiać więcej kłopotów niż jest warte.
