W przypadku wysokiej jakości układania płytek ogromne znaczenie ma sposób nakładania kleju do płytek (zaprawy murarskiej). Jak wiadomo, gres porcelanowy nie boi się najcięższych warunków pracy. Jeśli zostanie ułożony na podłożu zgodnie ze wszystkimi zasadami, wymagana jest duża siła uderzenia, aby płytka straciła przyczepność do zaprawy murarskiej lub solidnego podłoża.
Można to osiągnąć jedynie stosując odpowiednią technikę nakładania kleju za pomocą pacy zębatej. Ponieważ jednak płytki wraz z twardością są kruche jak szkło, obszary pod płytkami, które nie są wypełnione zaprawą murarską, stają się potencjalnie słabe.Jeśli tak się stanie w przypadku gresu porcelanowego, niezbyt mocne uderzenie, zmierzone obciążenie i inne przyczyny nie powodujące śmierci mogą spowodować jego odklejenie lub uszkodzenie.
Nie należy również układać płytek bez szczeliny, chociaż ułatwia to pracę przy tworzeniu pokrycia płytek. W takim przypadku najdrobniejsze okoliczności, takie jak wzrost lub spadek temperatury, mogą spowodować pęknięcie płytek. W takich sytuacjach konieczne jest także przestrzeganie norm ANSI (American National Standards Institute), które są zalecane przez NTCA (National Tile Contractors Association).
W wielu przypadkach podczas układania płytek, zwłaszcza dużych, naruszana jest technologia pracy, co powoduje awarie i kosztowne naprawy. Jest to również spowodowane pośpiechem w pracy, ponieważ cierpi na tym jakość pracy.
Jedną z głównych wad układania płytek jest uwięzienie powietrza pomiędzy płytkami a klejem. Miejsca, w których tworzą się kieszenie powietrzne, ulegają osłabieniu, gdyż pozostają niezwiązane z podłożem.
Wadę tę często obserwuje się podczas rozprowadzania zaprawy murarskiej pacą zębatą ruchami zygzakowatymi, okrężnymi i innymi skomplikowanymi ruchami.
Płytki nad pustkami z czasem pękają, a kompozycja kleju ulega zniszczeniu nawet w normalnych warunkach pracy, nie mówiąc już o obciążeniu punktowym czy silnym uderzeniu.
Nawet przy braku obciążeń udarowych i sił punktowych płytki ułożone z naruszeniem rozkładu zaprawy murarskiej mogą ulec uszkodzeniu nawet z powodu niewielkich wpływów, takich jak: nierówność podłoża, obecność skurczu i pełzania, rozszerzanie się materiału po podgrzaniu, naprzemienne zamrażanie i rozmrażanie itp.
Płytkę uważa się za bezpiecznie sklejoną, gdy zostanie to wykonane na całej jej powierzchni, łącznie z obwodem. O jakiej wytrzymałości możemy mówić, jeśli jest sklejony w połowie lub mniej. Według ANSI i podręcznika TCNA, płytki wewnątrz pomieszczeń muszą być przyklejone na co najmniej 80% ich powierzchni, a 95% na zewnątrz lub w wilgotnym pomieszczeniu. Liczba ta dla płytek z kamienia naturalnego musi wynosić co najmniej 95%, niezależnie od miejsca ich montażu.
Należy również pamiętać, że wśród dużych płytek często spotyka się okazy z wystającym środkiem i ściętymi krawędziami. Aby ukryć te wady, należy zwiększyć objętość użytego roztworu kleju. Kontynuując nakładanie go okrężnymi ruchami pacą zębatą, prawdopodobieństwo uwięzienia powietrza w roztworze wzrasta jeszcze bardziej.
Dla wysokiej jakości układania płytek wielkoformatowych bardzo ważne jest, aby pozioma płaskość podłoża była idealna. Zgodnie z zaleceniami TCNA i ANSI błąd płaskości podłogi powinien mieścić się w granicach 6,5 mm na 3 metry. Jeśli co najmniej jedna strona płytki ma 38 cm, wówczas warunki płaskości podstawy są jeszcze bardziej rygorystyczne - 3,2 mm na 254 mm i nie więcej niż 1,6 mm na 610 mm.
Zatem biorąc pod uwagę wszystkie czynniki, aby układanie płytek zakończyło się sukcesem, zaprawę murarską należy nakładać prostymi ruchami pacy zębatej.W rezultacie na powierzchni zaprawy powstają proste grzbiety i wgłębienia, które łatwo ulegają zmiażdżeniu podczas układania płytek, a powietrze jest z nich prawie całkowicie usuwane.
Taki liniowy rozkład kompozycji klejowej pomaga usunąć z niej powietrze i zapewnić pełniejszy kontakt z płytką i podłożem, a tym samym silniejsze połączenie wszystkich elementów wykładziny podłogowej.
Najpierw nakłada się zaprawę murarską i rozprowadza ją po podłożu płaską stroną szpatułki. Następnie na wierzch nanosi się dodatkową ilość roztworu i wyrównuje się nad podłożem prostymi, jednokierunkowymi liniami, co między innymi przyczynia się do lepszego rozprowadzenia kompozycji klejącej.
Jeśli płytka jest prostokątna, linie narysowane szpatułką powinny być prostopadłe do dłuższego boku płytki. Ułatwia to ucieczkę powietrza spod płytek podczas ich układania.
Należy zadbać o to, aby we wnękach zaprawy i pomiędzy płytkami nie pozostało powietrze. Im większa płytka, tym głębsze powinny być zęby szpatułki.
Przed ułożeniem jakiejkolwiek płytki, także wielkoformatowej, szklanej czy kamienia naturalnego, należy za pomocą pacy nałożyć na jej tylną stronę niewielką ilość zaprawy i wyrównać na całej powierzchni płaską stroną szpatułki.
Teraz należy odwrócić przygotowaną w ten sposób płytkę i ostrożnie ułożyć całą powierzchnię na przygotowanej warstwie zaprawy murarskiej i kilkakrotnie przesuwać ją w jedną i drugą stronę z amplitudą od 3,2 do 6,4 mm prostopadle do grzbietów muru. zaprawę klejową leżącą na podłożu. Ponadto zdecydowanie nie zaleca się przesuwania go w przeciwnym kierunku i nie skręcania płytki.
Najpierw przyklejona, a następnie okresowo należy oderwać płytkę i sprawdzić rozmieszczenie zaprawy na jej odwrotnej stronie. To normalne, że roztwór wygląda na niej jak kamienista skóra. Szpachla nie powinna pozostawić żadnych nierówności na zaprawie murarskiej w miejscu odrywania płytek. Zdjęcie to sugeruje, że pod płytką nie ma powietrza, a klej rozprowadza się po całej powierzchni równą warstwą.
Jeśli prawidłowo i całkowicie zastosujesz się do wszystkich zaleceń NTCA przedstawionych powyżej, Twoje płytki będą leżały płasko i bardzo stabilnie na podłożu. Co więcej, im większej szpatułki użyjesz, tym większy będzie ruch płytek w przód i w tył podczas ich układania.
