Optymalnym czasem na przykrycie roślin jest sucha pogoda, która pojawia się wraz z nadejściem stabilnej zimnej pogody. Zaleca się umieszczenie na ramach materiałów ochronnych zapewniających integralność gałęzi i optymalną wentylację.
Kupujemy gotowe wiaty.
Zakupione konstrukcje to gotowe zestawy, które są łatwe w montażu i nie wymagają dodatkowych akcesoriów. Wśród wielu opcji zawsze możesz wybrać schroniska o odpowiednim kształcie i rozmiarze.
Ramy tych produktów wykonane są z rurek polimerowych lub metalowych, prętów bambusowych lub drobnej siatki. Jako materiał ochronny stosuje się włókniny, umożliwiające przepływ powietrza i utrzymujące suchą atmosferę wewnątrz wiaty, np. Snapbond lub Agrospan.
Domową ramę pokrywamy zakupionym materiałem.
Innym sposobem na zorganizowanie schronienia zimowego jest osobny zakup wymaganej ilości włókniny, co pozwala zaoszczędzić około połowy pieniędzy. W tym przypadku podstawa do zabezpieczenia płótna jest zbudowana własnymi rękami z grubego drutu. Domowe łuki są instalowane poprzecznie nad rośliną.
Tkanina syntetyczna jest naciągnięta na ramę i przypięta drucianymi szpilkami.
Używamy drewnianych podpór i płótna
Aby wykonać prostą ramkę, potrzebne będą cztery kołki, które są dwukrotnie wyższe od wysokości rośliny iglastej, którą pokrywasz. Końce drewnianych listew wbija się gwoździem, a na miejscu instaluje się stojaki przypominające kompas. Lepiej jest wbić kołki w ziemię wcześniej, nie czekając, aż zamarznie.
Wraz z nadejściem stabilnych nocnych przymrozków drewniana podstawa pokryta jest płótnem, mocując tkaninę za pomocą wygiętych szpilek z drutu lub kamieni.
Zbieramy świerkowe gałęzie świerkowe
Gałęzie świerkowe stanowią doskonałe schronienie na zimę, co dodatkowo chroni rośliny przed gryzoniami. Warstwa powietrza powstająca pod ciernistymi gałęziami jest dobrze wentylowana i mniej podatna na zmiany temperatury. Gałązki świerkowe zbiera się wyłącznie ze zdrowych drzew, nie można używać zakażonych igieł i przenosić chorób na młode sadzonki.
Jako schronienie doskonale nadają się długie świerkowe lub sosnowe nogi - są one złożone nad rośliną w formie chaty, przewiązanej u góry sznurkiem. Wykorzystuje się jednak także krótkie pędy pozostałe po przycinaniu formującym dojrzałych drzew. Najpierw na tulei instalowane są łuki z drutu. Następnie rama jest pokryta ciętymi gałęziami.
Rezultatem jest idealne schronienie, które zimą chroni roślinę iglastą przed skorupą lodową.
Kolejną zaletą gałęzi świerkowych jest to, że nie gniją i nie przyczyniają się do namnażania niszczycielskich mikroorganizmów.
Chronimy system korzeniowy.
Kręgi pnia sadzonek iglastych ściółkuje się jakąś materią organiczną, rozprowadzając materiał luźną warstwą o grubości co najmniej 5 cm.Do przykrycia korzeni dobrze nadaje się mieszanka gleby i liści. Pozostawiona na wiosnę pod krzakiem gnije i służy jako dodatkowe żerowanie.
Pozostałe w pojemnikach rośliny iglaste wkopuje się w ziemię na zimę lub umieszcza w ich pobliżu warstwę trocin.
Zmieloną część sadzonek zabezpieczamy dowolną z dostępnych metod.
Każda z rozważanych konstrukcji zaczyna być wentylowana, gdy wiosenne promienie słońca topią otaczający ją śnieg. Najpierw strona północna jest lekko otwarta, a po rozmrożeniu gleby materiał ochronny jest całkowicie usuwany.
Zimowe schronienie dla młodych roślin iglastych jest jednym ze sposobów na zwiększenie zimotrwałości nasadzeń. Nie należy go traktować jako jedynej metody gwarantującej bezpieczną zimę. Doświadczony ogrodnik zawsze starannie przygotowuje rośliny, zwracając uwagę na sadzenie, podlewanie i nawożenie.
