Bimbrownicy i gorzelnicy, przygotowując zacier lub wino do fermentacji, stosują uszczelnienia wodne o różnej konstrukcji. Każdy z nich ma swoje zalety i wady, ale system szklany uważany jest za najbardziej udany. Pozwala zminimalizować hałas w przypadku ulatniania się dwutlenku węgla.
Materiały:
- Słoik plastikowy do zbierania próbek;
- strzykawki 20 i 10 ml;
- klej.
Proces produkcji uszczelnienia wodnego
Pierwsza część uszczelnienia wodnego wykonana jest ze strzykawki o pojemności 10 cm3. Nos jest odcięty, podobnie jak opuszki palców. Ta część będzie pasować do otworu w pokrywie pojemnika fermentacyjnego.
W dnie słoika testowego wierci się otwór o średnicy 16 mm.
Należy również wywiercić otwór od nosa strzykawki 10 cm3 na 8 mm.
Będziesz także musiał zrobić małe perforacje w pokrywce słoika, aby gaz mógł z niego uciec.
Należy odciąć końcówkę strzykawki o pojemności 20 cm3 i przyciąć ją do poziomu 18 cm3. Nacięcie należy przeszlifować papierem ściernym.
Konieczne jest wywiercenie 2 owalnych otworów w ściankach strzykawki 2 mm od przetartej krawędzi. Otwór od dziobka jest uszczelniony.
Mniejszą strzykawkę wkłada się do słoika szerokim otworem skierowanym na zewnątrz. Powinien wystawać na 2-3 cm, następnie spoina jest klejona.
Uszczelnienie wodne wkłada się do pokrywy zbiornika fermentacyjnego. Do słoika wlewa się wodę, a cienką strzykawkę przykrywa się nakrętką od dużej.
Następnie uszczelkę wodną zamyka się pokrywką. Taka konstrukcja pozwala na bardzo cichy przebieg fermentacji, a jednocześnie nie ustępuje drogiemu, dostępnemu na rynku uszczelnieniu wodnemu podobnego typu.
