Po przeczytaniu wielu insynuacyjnych i skromnych opisów tej techniki, w których pierwszą rzeczą, która została napisana, były słowa: „Wszyscy wycinaliście płatki śniegu na Nowy Rok jako dzieci. To były Twoje pierwsze vytynanki…”
Ale o samej technologii oczywiście bardzo, bardzo mało. Los połączył mnie z kobietą, profesorem, artystą. W rozmowie przypadkowo wyraziłem swoje zainteresowanie i zaniepokojenie daremnością prób znalezienia materiałów na temat techniki vytynanki.
Tego samego dnia otrzymałem książki i czasopisma na tygodniowym zwolnieniu warunkowym. A miesiąc później prowadziłem już zajęcia fakultatywne w szkole podstawowej, ucząc dzieci odwiecznej narodowej formy sztuki użytkowej.
Do pracy wystarczy kilka arkuszy wielokolorowego papieru, ołówek, gumka, małe nożyczki (najlepiej nożyczki do paznokci) i klej.
O tak: także wyobraźnia, wytrwałość i wielkie chęci.
Możesz samodzielnie narysować szkice do swojej pracy lub skopiować je za pomocą kalki lub kalki z książek lub czasopism. Ale chodzi o to, żeby stworzyć coś własnego, oryginalnego. Dlatego wolę rysować małe szkice, powiększać je i dopiero wtedy przenosić na kartkę papieru złożoną dokładnie na pół.
Należy starannie wycinać obie strony jednocześnie, gdyż wzór w tradycyjnym splocie jest identyczny i symetryczny po obu stronach. To nowoczesna technika wykonania - asymetryczna i dowolna. Podczas cięcia staraj się obracać arkusz, a nie przekręcać go ręką nożyczkami, dzięki temu uzyskasz znacznie ładniejszy efekt.
Gotową pracę należy wyprasować i wkleić na kartkę papieru lub tektury w kontrastowym kolorze.
Prezentowana dzisiaj praca została wykonana tradycyjną techniką robienia vytynanki, szkic i temat pracy są autorskie, moje. Nazwałem tę vytynankę „Drzewem poznania dobra i zła”.
