Co trzeba przygotować
Aby rozpalić ogień, trzeba mieć przy sobie duży nóż lub łopatę saperską, zapałki lub zapalniczkę. Jeśli musisz sprowadzić drewno na opał z dużej odległości, będziesz potrzebować kawałka dowolnej liny.
Opis procesu
Oczyść obszar o wymiarach około 40 x 70 cm z opadłych liści i darni. Wykop pierwszy otwór na komorę spalania. Średnica ok. 30 cm, jeśli posiadasz nóż spadochroniarski - super, jego długość od czubka do końca tłuczka do szkła wynosi dokładnie 30 cm.
Wymiary dołu są przybliżone, dozwolona jest różnica kilku centymetrów. Zaznacz okrąg kijami i zacznij kopać. Aby ułatwić pracę, lepiej najpierw rozbić twardą ziemię czubkiem noża, a następnie dłońmi wyjąć ją z otworu.
Jeśli natkniesz się na korzenie drzew, należy je odciąć, a obszar wykopu oczyścić.Głębokość dołu wynosi około 50 cm, ostateczne parametry zależą od ilości drewna opałowego, jednak jak pokazuje praktyka, nie warto wrzucać go za dużo na raz – zwiększa się ilość dymu.
Zaczynając od głębokości około 10 cm, zwiększaj średnicę dołka, dołek powinien mieć kształt gruszki: węższy u góry i szerszy u dołu.
Odsuń się 35–40 cm od gotowego dołu i zacznij kopać drugi.
Spełni rolę dmuchawy, bardzo ważnego elementu bezdymnego ognia. Prace te są nieco bardziej skomplikowane. Faktem jest, że dmuchawa musi być podłączona do komory spalania poprzez podziemny tunel. Średnica otworu dmuchawy wynosi około 15 cm, początek tunelu znajduje się na głębokości około 20 cm od powierzchni ziemi. Wybierz określone wartości w zależności od właściwości fizycznych gleby.
Ciężkie gleby gliniaste dobrze trzymają swój kształt, nie ma się co bać osuwisk. Na glebach piaszczysto-gliniastych lub piaszczystych istnieje duże prawdopodobieństwo, że tunel zostanie zasypany, tunel należy wykopać bardzo ostrożnie.
Tunel od dmuchawy powinien być nachylony, dobrać taki kąt, aby na wyjściu łączył się z dnem gruszki. Jeśli ta zasada nie będzie przestrzegana, ogień nie tylko będzie słabo się palił, ale pojawi się znacznie więcej dymu.
Wskazówki dotyczące wyboru paliwa
Do ogniska zaleca się wybranie brzozy i olchy. Osika wytwarza dużo iskier, wznoszą się one na znaczną wysokość i są dobrze widoczne w nocy. Drzewa iglaste zawierają naturalną żywicę, a po spaleniu wydzielają dużo dymu. Do zapłonu najlepiej nadaje się kora brzozy, także ją przygotuj.
Takiego drewna opałowego może nie być dostępne w miejscu rozpalania ogniska, wówczas należy je przygotować szukając odpowiedniego miejsca na ognisko. Im mniej wilgoci, tym mniej dymu. Nie zbieraj gałęzi z ziemi, łam tylko te wiszące.
Rozpalmy ognisko
Zaczynamy od kory.Podpal go i opuść do dziury.
Następnie niemal natychmiast kładziemy cienkie, suche gałęzie na płonącą korę. No to większe drewno opałowe.
Oczywiście taki ogień nie nadaje się do ogrzewania, ale można na nim dobrze zagotować wodę lub ugotować jedzenie (i to bez przyciągania niepotrzebnej uwagi).
Wniosek
Ilość dymu w równych warunkach zmniejsza się dzięki efektywnemu dopływowi powietrza - drewno opałowe nie tli się, ale pali. Ponadto ściany studzienki są początkowo zimne i skrapla się para, która uwalnia się po wyschnięciu paliwa.
Ogień dobrze spisał się podczas działań bojowych. Aby zamaskować miejsce spoczynku, nie należy rozsypywać ziemi, po wyjściu wykopane doły są zasypywane, a darń odkładana na pierwotne miejsce.
Aby poprawić przyczepność, należy umieścić tunel dmuchawy po stronie nawietrznej, nie wydłużając go. Praca staje się trudniejsza, a przyczepność się pogarsza.
